پایگاه خبری موج برنا-اوایل سال 2000 بود که  ایگور کاچورا به عنوان مدرس فدراسیون جهانی بسکتبال درمدت  حضورش در ایران سری به گیلان زد و پس از برگزاری چند روز کلینیک توجیهی و عملی بسکتبال که همه  مربیان ، بازیکنان والبته داوران استان  حضور داشتند ، نوبت به پرسش و پاسخ رسید والبته بعد از یاد آوری چند نگفته ، یک از دوستان پرسید :

ما برای رسیدن به آنچه که امروز اروپا به آن در بسکتبال رسیدند چه باید بکنیم ؟

علی رغم اینکه کم و کیف سالنهای ما را خبر داشت ، پرسید:

منظورتان چه سطح و چه مسابقاتی و اینکه در حال حاضر چطور تمرین می کنید ؟

دوستمان گفت :

مسابقات باشگاهی ، لیگ و یا رده های سنی و البته در حال حاضر هفته 3  روز تمرین می کنیم .

کاچورا سرش را گرفت و گفت :

بسکتبال را جمع کنید ، یا اگر می  خواهید ادامه دهید دست و پای شاگردان و بازیکنان را ببوسید ، برای تمرین در لیگ و ردهای سنی باید هفته 13  جلسه تمرین کرد . او در ادامه  افزود :

من اصالتا گرجستانی هستم و در کشور من در رشته بسکتبال برای هر رده سنی یک سالن وجود دارد و در هرسالن یک سالن تمرین و یک سالن مسابقه و برای هر سالن 4 رختکن وجود دارد ، بر خلاف شما که پشت در می ایستید تا بانوان بیرون بیایند ، در آنجا با وجود رختکن مجزا که وجود دارد تعویض لباس انجام می دهد گرم می کنند و در ساعت مقرر به سالن می روند و تیم در حال تمرین به رختکن مجاور می رود .

به هر صورت باید گفت مشکل رشته های خاصی مثل بسکتبال فقط و فقط آدمها نیست ، مدیران غیر مرتبط با ورزش و رشته نیست ، فقط آورده و پول و اسپانسر نیست  بلکه فقط و فقط سالنهای تمرینی است . در استان ما بوده اند کسانی که سالن نداشتند اما از تمام داشته های شهری استفاده کردند ، از زمینهای خیابانی محلات گرفته تا زمین اسفالت و بتون مدارس و با وجود همین حداقلها موفق بودند ، اما بپذیریم که با تعویض و تغییر نسل ، نسل امروز کمتر می پذیرد در چنین محلهایی تمرین کنند .

همانطور که در خلال مطالب عرض شد در سنوات اخیر کسانی در راس هیتها قرار می گیرند که اصلا سابقه ورزشی ندارند ، که البته به عقیده بنده نمی توان از این موضوع به عنوان تنها مشکل هدایت هیتهای ورزشی یاد کرد ، چرا که در حال حاضر این موضوع در تمام دنیا عملی شده ، دربیمارستانها ، کارخانجات و یا باشگاهها از مدیرانی استفاده می کنند که علی رغم محل کارشان فقط مدیرند و مدیریت حرفه اصلی آنهاست .

این روزها با عنایت به نگاه و رویکرد ادارات ورزش وجوانان به جهت واگذاری سالنها به بخش خصوصی ضرورت ورود خیرین به چشم می خورد ، خیرینی که در مدارس ، مساجد ، کتابخانه و سلامت رفته رفته نیاز این بخشها را مرتفع می کنند و بالاخره اینکه می توانند ما را در رسیدن به سالنهایی که کمک کنیم ورزش را همگانی تر کرده و ضمن ارتقا تیمهای استانی  در بالا بردن  کیفیت تیمهای ملی کمک شایانی شود .

اما در بعضی محافل ورزشی که جمعیت و در واقع علاقمند زیادی دارد نقل قول چنین است که برای خانه دار شدن ، مثلا در بسکتبال و برای نیل به هدف تشکیل و ساخت خانه بسکتبال ، با تشکیل یک تعاونی و تخصیص مشارکت عمومی به این مهم دست یابیم .

به هر شکل باید گفت ورزش بسکتبال یک ورزش آکادمیک است و  برای اثبات این مدعا ، هر آن چیزی که در این واژه نهفته است را در معرض همفکری و همکاری نهاد تا بتوانیم برای رسیدن به آنچه شایسته نام ورزشکاران شلیسته گیلان است دست یابیم . انشاا... /ر/م/50

به قلم :حمید رضا رحیم زاده